ตอนที่ ๑๐
ทบทวน
จอมทัพ
ยังคงปฏิบัติตัวตามปรกติ ทำงาน
ช่วยงานที่ไร่ ที่โฮมสเตย์ของลลิณ ทำจิตอาสาช่วยงานชาวบ้านที่ประสบปัญหาต่างๆด้วยความเต็มใจ ชาวบ้านให้สิ่งของ ผัก ปลา มาเป็นของฝาก เขาสุขใจทุกครั้งที่ได้ช่วยคนอื่น และเขาไม่เคยหวังสิ่งตอบแทนใดๆจากชาวบ้าน แล้วตอนเย็นเขาก็ได้ต้อนรับศาสตราอดีดคนสนิทที่รู้ว่าเขาทำอะไร อยู่ที่ไหน
“ สวัสดีครับ คุณจอม เป็นอย่างไรบ้างครับ แต่ที่ผมเห็นตอนนี้
คุณคงมีความสุขกาย สบายใจดีนะครับ”
“
มันดีมากเลยศาสตรา ที่นี่ สงบ สุข
ไม่มีใครสนใจในอดีตของผม ทุกคนมีน้ำใจกับผมมากเลย เพื่อนที่นี่ไม่ต้องใช้เงินแลก ใช้ใจแลกอย่างเดียวพอ แล้วที่มานี่มีอะไรเร่งด่วนหรือเปล่า ”
“ ครับ
คงจะจริง เพราะคุณจอมดูมีความสุขจริงๆ
ที่มาวันนี้ ก็ผมคิดว่าคุณจอม คงไม่ได้สนใจเรื่องราว ข่าวคราว สังคมการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ
”
“ เอาตรงๆ
เลยศาสตรา”
“ คือ
กิจการเก่าของคุณนั้น
ผู้บริหารเขาลาออกไปพักผ่อน เพราะ
ลูกๆเขาไม่อยากให้พ่อเขาทำงานอีกแล้ว
เจ้าของก็ไม่มีเวลาที่จะมาบริหาร
เขาถนัดบริหารเสน่ห์มากกว่าครับ
และที่สำคัญ ก็มีคุณดาว รวมอยู่ในนั้นด้วย
ตอนนี้โรงแรมขาดผู้บริหาร ผมได้รับมอบหมายให้หาผู้บริหารมาบริหารงานต่อ ผมเลยคิดถึงคุณ อยากให้คุณกลับไปบริหารงานต่อ มันน่าจะดีกว่าคนอื่น ”
“
ขอเวลาผมคิดก่อนนะ
คุณมีเวลานานเท่าไร ”
“
อาทิตย์หนึ่งครับ ”
“ถ้างั้น
คุณก็พักอยู่ที่นี่กับผมก่อน
ลองใช้ชีวิตบ้านๆ
ปราศจากเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ
คุณอาจจะเปลี่ยนความคิดที่จะให้ผมกลับไปนั่งโต๊ะทำงาน อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์
ตลอดเวลา
ต้องใช้ชีวิตที่เสี่ยงกับกระแสต่างๆจากปัจจัยภายนอก”
ศาสตราพบกับการเปลี่ยนแปลงของอดีตเจ้านาย
ทั้งภายนอก คือรูปร่าง ผิวพรรณ ดูแข็งแรง สง่า สมชายชาตรี
และภายในคือ จากการพูดจา
ดูเหมือนว่า เขาไม่ยินดีกับสิ่งใดๆอีกแล้ว
เขาคงต้องทดลองใช้ชีวิตแบบบ้านๆที่อดีตเจ้านายบอกเสียแล้ว
จอมทัพ ปลุกศาสตรา แต่เช้าตรู่
เพื่อไปตักบาตร
หลังจากนั้นก็พาเขาปั่นจักรยาน เที่ยวรอบหมู่บ้าน สัมผัสอากาศบริสุทธิ์
มันช่างสดชื่นจริงๆ เขาพาศาตรามาแวะที่โฮมสเตย์ของลลิณ
หญิงสาวชวนศาสตรา เที่ยวไร่ เก็บผัก ผลไม้
และวัตถุดิบอื่นๆ
มาประกอบอาหารรับประทานในตอนเช้า
ศาสตราสังเกตจอมทัพตลอดเวลา
เขาทำงานทุกอย่าง ได้อย่างคล่องแคล่วแตกต่างจากในอดีตมากจากคนที่คอยชี้นิ้วสั่ง แต่ตอนนี้เขาทำทุกอย่างเองสำหรับเมนูเช้านี้
คือ แกงส้มปลานิลทอด
และชะอมชุบไข่ทอด ฝีมือของจอมทัพ มีผู้ช่วยคือ ศาสตรา พวกเขารับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย และปิดท้าย ด้วยของหวาน คือ กล้วยไข่ที่สุกคาเครือ
ที่พวกเขาเก็บมาสดๆ เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ
ลลิณขอตัวไปต้อนรับกรุ๊ปทัวร์ ที่เข้ามาใหม่
“ คุณจอมครับ เราต้องจ่ายเท่าไรสำหรับอาหารมื้อนี้ ”
ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่พาศาสตราไปที่ไร่
โดยให้เขาหยิบหมวกปีกกว้างไปด้วย เพราะอากาศเริ่มร้อนแล้ว
เขาให้ศาสตราเลือกทำกิจกรรมอะไรก็ได้ที่เขาสนใจ เช่น
ใส่ปุ๋ย บำรุงรักษา พืช ผัก
ผลไม้ในไร่
“ นี่ คือค่าจ้างที่คุณต้องจ่าย ”
ศาสตราอึ้งในคำตอบ และเข้าใจในที่สุด
ในช่วงเวลาพักเที่ยง จอมทัพ ได้บอกกล่าว
กับลลิณถึงการมาของศาสตราในครั้งนี้
และขอความคิดเห็นประกอบการตัดสินใจในครั้งนี้ หญิงสาว บอกกับชายหนุ่มว่า
“
ดิฉัน คิดว่าคุณจอม น่าจะกลับไปกับคุณสาสตรานะคะ ไม่ใช่ว่าฉันขับไสไล่ส่งคุณนะคะ
แต่ดิฉันอยากให้คุณกลับไปเพื่อทบทวนสิ่งที่คุณต้องการจริงๆในชีวิตคุณ ฉันเคารพการตัดสินใจของคุณนะคะ ถ้าคุณทบทวนและตัดสินใจดีแล้ว
ทุกคนที่นี่ต้อนรับคุณเสมอ ในทุกสถานะนะคะ ฉันไม่อยากให้คุณปิดกั้นตนเองเพียงเพราะ
คุณเคยล้มเหลว จนขาดความมั่นใจ ”
ชายหนุ่มเก็บคำพูดของหญิงสาวมาคิดทบทวน
และตัดสินใจกลับไปกับศาสตรา
ทุกคนในโรงแรมต้อนรับการกลับมาของเขา
“ ถ้า คุณจอมทัพไม่กลับมาบริหารงานที่นี่ พวกเราคงต้องแย่ๆแน่ๆเลย ”
พนักงานอาวุโสคนหนึ่งกล่าวกับเขา
“ คุณจอมช่วยพวกเราด้วยนะคะ ” อีกเสียงหนึ่งขอความช่วยเหลือจากเขา
จอมทัพ ตัดสินใจ
กลับมาบริหารงานโรงแรมอีกครั้งหนึ่ง
แต่เขากลับรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจเมื่อต้องติดต่อประสานงานกับคนกลุ่มเดิม
“ เรา ดีใจจริงๆที่มีโอกาสได้ร่วมงานกับนักบริหารมือทองอีกครั้ง
พวกเราหวังว่าเราคงได้ร่วมลงทุนกันอีกนะครับ และขอโทษคุณด้วยที่ครั้งนั้นไม่ได้ช่วยคุณ
ผมติดงานที่ต่างประเทศ
พอกลับมาคุณก็หายไปแล้ว ผมไม่รู้จะติดต่อคุณอย่างไร ” ถ้าเป็นสมัยก่อนชายหนุ่มคงจะยิ้มหน้าบาน
แต่ตอนนี้เขารู้สึกเฉยๆ
และเริ่มรู้แล้วว่าเขาคงไม่สามารถมาใช้ชีวิตอย่างเดิมได้อย่างมีความสุขเขาจึงตัดสินใจลาทุกคนกลับไปยังที่ที่เขาจากมา
เมื่อเขาเดินทางไปถึงหมู่บ้าน แบงค์รีบไปกระจ่ายข่าวทันทีว่า
น้าจอมกลับมาแล้ว และจะไม่ไปไหนอีก
ชายหนุ่มปั่นจักรยานไปหาลลิณ
“ คิดถึงผมบ้างไหมครับ ขอบคุณนะครับสำหรับคำแนะนำ ผมกลับไปครั้งนี้
ผมได้ทบทวนและค้นพบความต้องการของตนเองจริงๆแล้ว คงไม่มีที่ใดที่จะเหมาะสมกับผมเท่าที่นี่แล้วครับ”
“ ทุกคนที่นี่
ยินดีต้อนรับคุณเสมอค่ะ ”
“ ป้าน้อมครับ ผมขอฝากตัวเป็นลูก เป็นหลานอีกคนนะครับ ”
ปากพูดกับป้าน้อม
แต่กลับส่งสายตาหวานมายังหญิงสาว
“ ป้าไม่มีปัญหานะพ่อหนุ่ม ถามเจ้าตัวเขาดีกว่ามั้ง ” ป้าน้อมตอบอย่างรู้ใจ
เมื่อเขารู้ใจตนเองดีแล้ว
ต่อไปนี้เขาต้องสู้และทำให้ได้เพื่อสิ่งที่เขาหวังและรอคอยมาตลอดตั้งแต่ได้เจอกับเธอคนนี้ นางสาวลลิณ
กุลพงษ์ ผู้หญิงธรรมดาที่ไม่ธรรมดา
ปากหม้อ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น